ماندانا کمالی؛ منوچهر طبیبیان؛ مسعود الهی
چکیده
در دهه‌های اخیر با افزایش قابل توجه وقوع مخاطرات طبیعی در جهان، نیاز به شهرهای تاب‌آور مطرح شده است، زیرا این شهرها ظرفیت تحمل هرگونه ضربه‌ای از جمله بحران‌ها و سوانح زیست‌محیطی را دارا می‌باشند. بنابر گزارش اسکاپ در مورد سوانح مرتبط با مخاطرات تکتونیکی، ایران جزو ده کشور اول دنیاست و از حیث مرگ و میر ناشی از این مخاطرات، جایگاهی ...
بیشتر
در دهه‌های اخیر با افزایش قابل توجه وقوع مخاطرات طبیعی در جهان، نیاز به شهرهای تاب‌آور مطرح شده است، زیرا این شهرها ظرفیت تحمل هرگونه ضربه‌ای از جمله بحران‌ها و سوانح زیست‌محیطی را دارا می‌باشند. بنابر گزارش اسکاپ در مورد سوانح مرتبط با مخاطرات تکتونیکی، ایران جزو ده کشور اول دنیاست و از حیث مرگ و میر ناشی از این مخاطرات، جایگاهی بین رتبه اول تا سوم جهان را دارد. شهر زنجان نیز فارغ از این مخاطرات نبوده و با قرارگیری در کنار سه گسل و وجود بافت‌های متراکم و فرسوده، یکی از آسیب‌پذیرترین شهرهای کشور در برابر زلزله است که لزوم پرداختن به مسئله تاب‌آوری را بیش از پیش مطرح می‌کند. در این پژوهش با روش توصیفی-تحلیلی و با هدف مقایسه الگوهای محلات پس از انقلاب در زنجان و اولویت‌بندی آنها از لحاظ تطبیق با معیارهای تاب‌آوری، ابتدا به استخراج معیارها و شاخص‌های تاب‌آوری کالبدی پرداخته شد. معیارها و شاخص‌ها با استفاده از مدل پشتیبان تصمیم‌گیری فازی غیرساختاری اولویت‌بندی شده و در الگوهای پس از انقلاب تا امروز محلات زنجان بررسی شدند. نتایج حاصل از مطالعه نشان می‌دهد که محلات الگوی آماده‌سازی، بالاترین تاب‌آوری و محلات الگوی توسعه شتابان و فاقد برنامه از تاب‌آوری پایینی برخوردار هستند.
